Doświadczeni pszczelarze instalują ule w pobliżu bujnie kwitnących terenów, aby później zbierać bogate zbiory miodu. Nie zawsze jest możliwe przeniesienie swojej pasieki do miejsc obfitujących w kwiaty dla pszczół. Wielu z nich decyduje się na samodzielne wyhodowanie żmijowca zwyczajnego. W przypadku upraw żmijowiec jest trującym chwastem, który nie nadaje się nawet do karmienia zwierząt gospodarskich ze względu na toksyczność. Jednak ten przedstawiciel rodziny ogóreczników jest w stanie zapewnić pszczołom obfitą ucztę na długi okres czasu. Jak uprawiać żmijowiec zwyczajny? Na to pytanie znajdziesz odpowiedź w poniższym artykule.
Żmijowiec zwyczajny charakterystyka
Trawa łąkowa jest zaliczana do roślin dwuletnich. Żmijowiec zwyczajny w jednym miejscu rośnie nawet od 5 do 8 lat. Osiąga wysokość od 30 do 100 cm. Ma wyprostowane łodygi, które są bardzo rozgałęzione i są pokryte włoskami. Główna część liści jest reprezentowana w postaci podstawowej rozety zwężonej do ogonków. Łodygi i przylistki są zwykle wydłużone i mają charakter lancetowatych. Jak kwitnie żmijowiec? Na wysokich szypułkach powstają miniaturowe pąki zebrane w loki. Im bliżej do końca rośliny, tym jest ich coraz więcej, dzięki czemu roślina zyskuje piramidalną strukturę.
Czas kwitnienia wynosi od 40 do 50 dni. Rozpoczyna się w czerwcu, natomiast kończy we wrześniu. Kwitnienie pąkówr o różowawym odcieniu następuje stopniowo: niektóre dojrzewają, z kolei inne wysychają. Okres kwitnienia każdego z nich waha się od 35 do 48 godzin. Przez cały okres na jednej łodydze tworzy się nawet do 1500 niebiesko-fioletowych kwiatków. Charakterystyczną cechą żmijowców jest zdolność do przetrwania nawet na niekorzystnej, skalistej ziemi.
Żmijowiec zwyczajny uprawa
Uważa się, że aby hodować roślinę, nie trzeba wybrać gleby, a także warunków klimatycznych. Dlatego do jego uprawy odpowiednia jest każda działka przydomowa. Żmijowiec zwyczajny – kiedy zbierać nasiona?
Optymalny czas siewu żmijowca zwyczajnego to wczesna wiosna, tuż po stopieniu śniegu. Tak więc przed rozpoczęciem mrozu młode kiełki rośliny są wystarczająco silne i mogą bezpiecznie przetrwać przymrozki. Jednak niektórzy próbują sadzenia rośliny zimą nawet w październiku lub listopadzie, przed przymrozkami. Istnieje jednak ryzyko, że przy silnym spadku temperatury rosnące kiełki mogą obumrzeć. Inni z kolei planują zasiew na lato. Jednak w tym przypadku istnieje ryzyko rozwoju wadliwych i słabszych sadzonek.
Do siewu często wybiera się zazwyczaj deszczową pogodę. W wilgotnej i luźnej glebie nasiona kiełkują szybciej i w pełni się klimatyzują. W takich przypadkach idealna jest pożywna, nawożona organicznie ziemia. Choć może przetrwać każde warunki, to wyniki będą lepsze w przypadku wyżej opisanej gleby.
Technika rolnicza uprawy siniaka obejmuje 4 proste zasady:
- zużycie nasion wynosi 4-6 kg / ha lub 50 g /na sto;
- głębokość osadzania – najlepiej do 1 cm;
- odległość między rzędami powinna wynosić: 25-30 cm;
- toczenie gleby po zasiewie.
Przed rozpoczęciem zasiewu dobrze jest przygotować glebę poprzez bruzdowanie lub zaoranie. Gdy powietrze ogrzewa się do +10 ° C, można spodziewać się pojawienie się pierwszych sadzonek.
